- Wspieranie poprzez zabawy m.in. tematyczne, wskazywanie podobieństwa przeżyć i uczuć różnych dzieci, zaspokajając potrzebę przynależności do grupy i zwiększając poczucie bezpieczeństwa. Pomoże to dziecku w znalezieniu wyjścia z trudnej sytuacji, zapanowaniu nad swoimi emocjami.

- Akceptację dziecka-pozytywny wpływ ma bezwarunkowa akceptacja i docenianie wartości dziecka, rozumienie jego uczuć. Ważna jest akceptacja dziecka z jego zaletami i wadami, ale nie jest to bezkrytyczne spojrzenie na dziecko. Kształtowanie więzi uczuciowych w rodzinie, utrzymanie w domu atmosfery zadowolenia, równowagi, spokoju, ciepła oraz prawidłowa komunikacja w rodzinie wzmacnia rozwój społeczny i emocjonalny, Dzieci są otwarte, śmiałe, mają wysoką samoocenę, potrafią znosić porażki, ponawiają próby działania. Należy pozwolić na rozładowanie emocji np.; poprzez rysunek –forma ekspresji, aktywność ruchową, kontakt z bliską osobą.

***

 Zaburzenia depresyjne u dzieci, a zwłaszcza u nastolatków stwierdza się coraz częściej.

 Nieleczona depresja utrudnia dziecku codzienne funkcjonowanie i może negatywnie wpłynąć na naukę szkolną.

 Depresja u dzieci i młodzieży może przyjmować nietypowy obraz – u dzieci dominują wtedy skargi somatyczne, u
    nastolatków – zaburzenia zachowania.
 Podstawową metodą leczenia jest psychoterapia, a w niektórych przypadkach dołącza się leki przeciwdepresyjne.

 Odpowiednie leczenie prowadzi do ustąpienia objawów.

Objawami depresji u dzieci i młodzieży są:

 smutek, przygnębienie, płaczliwość; u dzieci i nastolatków w odróżnieniu od dorosłych bardzo często dominuje drażliwość, dziecko łatwo wpada w złość lub rozpacz, może demonstrować wrogość wobec otoczenia – zachowuje się w sposób odpychający, zniechęcający do nawiązania kontaktu,

 zobojętnienie, apatia, zmniejszenie, a nawet utrata zdolności do przeżywania radości; dziecko przestaje cieszyć        się z rzeczy lub wydarzeń, które wcześniej sprawiały mu radość,

 poczucie znudzenia, zniechęcenia; ograniczenie lub zaprzestanie aktywności, które wcześniej były dla dziecka        ważne lub przyjemne (np. zabawa, hobby, spotkania z rówieśnikami), a także niechęć do podejmowania                    codziennych obowiązków lub zupełne ich zaniechanie. Dziecko może np. odmówić porannego wstawania,                 chodzenia do szkoły, wychodzenia z domu, a w skrajnych przypadkach - ze swojego pokoju, zaniedbywać higienę     osobistą, naukę i tym podobne,

 wycofanie się z życia towarzyskiego, ograniczenie kontaktu z rówieśnikami,

 nadmierna reakcja na uwagi, krytykę – dziecko reaguje rozpaczą lub dużą złością nawet gdy zwróci mu się uwagę w bardzo delikatny sposób i dotyczy ona błahej sprawy,

 depresyjne myślenie („wszystko jest bez sensu”, „i tak nic mi się nie uda”), niska samoocena („jestem beznadziejny/a, gorszy/a, nieatrakcyjny/a, głupi/a”); nieproporcjonalnie pesymistyczna ocena rzeczywistości, własnych możliwości, przyszłości,

 poczucie bycia bezużytecznym, niepotrzebnym; nadmierne obwinianie się nawet za te wydarzenia i okoliczności, na które nie ma się wpływu (np. obwinianie się za konflikt między rodzicami),

 w ciężkich przypadkach depresji mogą wystąpić objawy psychotyczne (charakteryzujące się nieprawidłowym, zniekształconym przeżywaniem rzeczywistości): omamy (inaczej halucynacje), najczęściej słuchowe, rzadziej wzrokowe i węchowe i/lub urojenia (fałszywe przekonania na temat samego siebie i/lub otoczenia).Treść tych objawów jest zgodna z depresyjnym nastrojem. Omamy przyjmują postać np.: głosu krytykującego postępowanie i poczynania chorego, przekonywującego o jego winie, bezużyteczności lub nawet nakazujące mu się okaleczyć lub zabić; rzadziej obejmują wizje zniszczenia, katastrofy lub zapach śmierci i rozkładu. Urojenia najczęściej dotyczą winy, grzeszności, oczekiwania na karę, poczucia nadciągającej zagłady, kataklizmu. Objawy psychotyczne w przebiegu depresji u dzieci są rzadkością, natomiast mogą występować u nastolatków,

 uczucie niepokoju, napięcia wewnętrznego; często zaburzeniom depresyjnym towarzyszy lęk – niemal nieustający, o stałym nasileniu, nieokreślony – trudno wskazać przyczynę lub obiekt takiego lęku („sam nie wiem, czego się boję”),

 podejmowanie impulsywnych, nieprzemyślanych działań („i tak na niczym mi nie zależy”); picie alkoholu, stosowanie innych środków psychoaktywnych (narkotyki, „dopalacze”) – często w celu złagodzenia lęku, napięcia, smutku,
 

 działania autoagresywne, np.: samookaleczenia (rozmyślne uszkadzanie swojego ciała przez cięcie się ostrymi przedmiotami, przypalanie zapalniczką, papierosem, drapanie, gryzienie i tym podobne), rozmyślne zadawanie sobie bólu, zażywanie w nadmiarze leków w celu „zatrucia się” (ale nie w celu odebrania sobie życia),

 myśli rezygnacyjne („życie jest bez sensu”, „po co ja żyję”) fantazje na temat śmierci („co by było, gdybym umarł?”, „innym byłoby lepiej, gdyby mnie nie było”),

 myśli samobójcze (rozmyślanie, fantazjowanie na temat odebrania sobie życia), tendencje samobójcze (planowanie lub czynienie przygotowań do popełnienia samobójstwa), a w skrajnych przypadkach – próby samobójcze, czyli podejmowanie bezpośrednich działań mających na celu odebranie sobie życia.

Inne, niecharakterystyczne dla depresji objawy i problemy, które mogą w jej przebiegu występować, obejmują:

 zaburzenia koncentracji i trudności z zapamiętywaniem - często skutkują problemami z nauką i pogorszeniem            wyników w szkole, dziecko może opuszczać zajęcia lekcyjne,

 pobudzenie psychoruchowe, często wynikające z przeżywanego lęku i napięcia – dziecko wierci się, nie może się
   skupić na konkretnej czynności, podejmuje bezwiednie bezcelowe działania, np. skubie ubranie, zamazuje               długopisem kartkę, obgryza paznokcie,

 podejmowanie niektórych aktywności w nadmiarze – np. gra na komputerze, oglądanie TV,

 zwiększenie lub zmniejszenie apetytu, a w efekcie - zmiany masy ciała,

 problemy ze snem: trudności z zasypianiem, wybudzanie się w nocy, budzenie się wcześnie rano, nadmierna senność.

Co zrobić, by zapobiec rozwinięciu się zaburzeń depresyjnych u dziecka?

 pozwalać mu na zabawę, beztroskę, bez nadmiernego obciążania zajęciami

 spędzać wspólnie z nim czas (np. wspólne gry, zabawy, wyjazdy, wyjścia do kina)

 interesować się nim, jego radościami, trudnościami, przeżyciami, smutkami

 okazywać troskę i miłość, przytulać

 podkreślać dziecku, iż jest dla nas ważne (nie tylko poprzez kupowanie zabawek i inne nagrody) i wartościowe

 doceniać postępy szkolne, chwalić

 dużo słuchać i rozmawiać z dzieckiem Zwłaszcza kiedy w rodzinie często bywają kłótnie lub rodzice zamierzają wziąć rozwód, ważna jest rozmowa z dzieckiem, wyjaśnianie sytuacji (na miarę możliwości jego rozumienia), pozwalanie na okazanie dręczących je emocji i uwolnienie go od poczucia winy za sytuację.

 

Źródło: http://www.sp2.pulawy.pl/